تعیین شدت بیابان زایی منطقه ریگان دراستان کرمان با استفاده از مدل ایرانیimdpa (بر اساس معیارهای خاک، پوشش، آب و فرسایش)

چکیده تمام نما درحال حاضر بیابان زایی به عنوان یک معضل جدی، گریبان گیر بسیاری از کشورهای جهان از جمله کشورهای در حال توسعه می باشد. پدیده بیابان زایی در اقلیم های گوناگون رخ می دهد، ولی شدت آن متفاوت می باشد. برای مقابله با پدیده بیابان زایی باید حساسیت بیابانی شدن منطقه را تخمین زد و سپس به مقابله با این پدیده پرداخت. در این تحقیق از مدل ایرانی ارزیابی پتانسیل بیابان زایی (imdpa) برای برآورد وضعیت بیابانی شدن منطقه ریگان (استان کرمان ) استفاده شده است. بدین منظور معیارهای خاک، آب و آبیاری، پوشش گیاهی و فرسایش به عنوان لایه های مورد نیاز در این مدل در رخساره های ژئومورفولوژی به عنوان واحد کاری جهت تعیین حساسیت به بیابان زایی مورد استفاده قرارگرفت. در ادامه، معیارها بر اساس شاخص های انتخاب شده و شرایط فعلی سرزمین وزن دهی شدند. از نرم افزار arc gis v.10، جهت بررسی تغییرات مکانی و تهیه نقشه های وضعیت کیفی معیار مورد نظر در هر واحدکاری استفاده گردید. نتایج حاصل از این ارزیابی نشان می دهد که تمامی واحدهای کاری (به غیر از اراضی شهری) در کلاس بیابان زایی شدید )6/44% از مساحت محدوده) و متوسط (4/53%) قرار دارند. نبود وجود بیابان زایی با شدت کمتر از متوسط حکایت از شرایط بحرانی منطقه در حال حاضر دارد. همچنین نتایج نشان داد که معیارهای خاک و آب وآبیاری به ترتیب با متوسط وزنی 35/2 و 8/1 در کلاس با شدت بیابان زایی متوسط و معیارهای پوشش گیاهی و فرسایش به ترتیب با متوسط وزنی 52/3 و 69/2 در کلاس های شدت بیابان زایی خیلی شدید و شدید قرار می گیرند.